I viandanti e l’orsa [AO] (struttura)

Δύο¹ φίλοι τὴν αὐτὴν ὁδὸν πορεύονται.

Ὅτε δὲ ἄρκτος πρὸς αὐτοὺς ἤρχετο,

ὁ μὲν ἔφευγε

καὶ ἐπὶ δένδρον ἀνέβαινε,

ὁ δὲ εἰς γῆν ἔπιπτε

καὶ νεκρὸν προσεποιεῖτο·

οὕτω γὰρ σῶς εἶναι

ἐνόμιζε.

Ἡ δ’οὖν μὲν ἄρκτος τὸ ῥύγχος προσέφερε αὐτῷ

καὶ περιωσφραίνετο,

ὁ δ’ἄνθρωπος τὰς ἀναπνοὰς συνεῖχε·

λέγουσι γὰρ

τὴν ἄρκτον τῶν νεκρῶν φείδεσθαι.

Ὅτε δὲ ἡ ἄρκτος ἀπήρχετο,

ὁ ἐπὶ τοῦ δένδρου ἄνθρωπος κατέβαινε

καὶ ἠρώτα τὸν φίλον

τί² τὸ ζῷον αὐτῷ εἴρηκε² πρὸς τὸ οὖς.

Καὶ ὁ δὲ φίλος ἀπεκρίνετο·

«Ἔλεγε ἡ ἄρκτος·

τοῦ λοιποῦ³ μὴ βαῖνε σὺν φίλοις

οἳ⁴ ἐν ταῖς συμφοραῖς σοι οὐ βοηθοῦσιν».

Ὁ λόγος δηλοῖ

ὅτι ἐν ταῖς συμφοραῖς τοὺς φίλους οἱ ἄνθρωποι γιγνώσκουσιν.

¹ δύο: “due”, nom. masch. pl.         ² τί … εἴρηκε  “che cosa avesse detto”   ³ τοῦ λοιποῦ (sottinteso χρόνου): compl. di tempo   ⁴ οἳ: è un pron. relativo nom. masch. plur. e si riferisce a σὺν φίλοις