Ξύλα
ποτὲ ἠβούλετο
χειροτονεῖν βασιλέα
καὶ
ἔλεγε τῇ ἐλαίᾳ·
«Βασίλευε
ἐφ’ἡμῶν».
Καὶ
ἀπεκρίνετο αὐτοῖς ἡ ἐλαία·
«Ἐγὼ
δ’οὖν ἀπολείπω τοὺς λιπαροὺς καρποὺς καὶ ἐυδόξους παρὰ θεοῖς καὶ ἀνθρώποις
καὶ
πορεύωμαι
ἐπὶ τὸ ἄρχειν τῶν ξύλων;».
Καὶ
ἔλεγε τὰ ξύλα τῇ συκῇ·
«Βασίλευε
ἐφ’ἡμῶν».
Καὶ
ἀπεκρίνετο αὐτὴ ἡ συκῆ·
«Ἀπολείπω
δ’οὖν τὸν γλυκὺν1 καὶ ἀγαθὸν καρπὸν
καὶ
πορεύωμαι
ἐπὶ τὸ ἄρχειν τῶν ξύλων;».
Καὶ
ἔλεγε τὰ ξύλα πρὸς τὴν ῥάμνον·
«Δεῦρο,
βασίλευε ἐφ’ἡμῶν».
Καὶ
ἔλεγεν ἡ ῥάμνος πρὸς τὰ ξύλα·
«Εἰ ἐν ἀληθείᾳ ὑμεῖς χρίετέ με βασιλέα ἐφ’ὑμῶν,
δεῦτε
καταφεύγετε ὑπ’ἐμέ·
καὶ εἰ μή,
ἐξέρχοιτο
πῦρ ἐκ τῆς ῥάμνου
καὶ
κατεσθίοι τὰς κέδρους τοῦ Λιβάνου».
1 γλυκὺν: “dolce”,
aggettivo acc. masch. sing.
Nessun commento:
Posta un commento