I viandanti e l’orsa [AO]

Δύο¹ φίλοι τὴν αὐτὴν ὁδὸν πορεύονται. Ὅτε δὲ ἄρκτος πρὸς αὐτοὺς ἤρχετο, ὁ μὲν ἔφευγε καὶ ἐπὶ δένδρον ἀνέβαινε, ὁ δὲ εἰς γῆν ἔπιπτε καὶ νεκρὸν προσεποιεῖτο· οὕτω γὰρ σῶς εἶναι ἐνόμιζε. Ἡ δ’οὖν μὲν ἄρκτος τὸ ῥύγχος προσέφερε αὐτῷ καὶ περιωσφραίνετο, ὁ δ’ἄνθρωπος τὰς ἀναπνοὰς συνεῖχε· λέγουσι γὰρ τὴν ἄρκτον τῶν νεκρῶν φείδεσθαι. Ὅτε δὲ ἡ ἄρκτος ἀπήρχετο, ὁ ἐπὶ τοῦ δένδρου ἄνθρωπος κατέβαινε καὶ ἠρώτα τὸν φίλον τί² τὸ ζῷον αὐτῷ εἴρηκε² πρὸς τὸ οὖς. Καὶ ὁ δὲ φίλος ἀπεκρίνετο· «Ἔλεγε ἡ ἄρκτος· τοῦ λοιποῦ³ μὴ βαῖνε σὺν φίλοις οἳ⁴ ἐν ταῖς συμφοραῖς σοι οὐ βοηθοῦσιν». Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι ἐν ταῖς συμφοραῖς τοὺς φίλους οἱ ἄνθρωποι γιγνώσκουσιν.

¹ δύο: “due”, nom. masch. pl.         ² τί … εἴρηκε  “che cosa avesse detto”   ³ τοῦ λοιποῦ (sottinteso χρόνου): compl. di tempo   ⁴ οἳ: è un pron. relativo nom. masch. plur. e si riferisce a σὺν φίλοις