Il pavone e la gru [AO]

Ταὼς γεράνου κατεγέλα καὶ ἐκωμῴδει τὴν χροιὰν αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν· «Ἐγὼ μὲν χρυσοῦν καὶ πορφυροῦν ἔχω τὸ ἱμάτιον, σὺ δὲ οὐδὲν καλὸν¹ φέρεις ἐν πτεροῖς». Ὁ δέ· «Ἀλλ’ἐγώ» ἔλεγε «ἐγγὺς τῶν ἄστρων φωνῶ, καὶ εἰς τὸν ὑψηλὸν οὐρανὸν πέτομαι· σὺ δέ, ὡς ἀλέκτωρ, κάτω μετ’ἀλεκτρυαινῶν βαίνεις».

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι κρεῖττόν² ἐστι ἀξιοῦσθαι λόγου ἐν πενιχρῷ ἱματίῳ ἢ γαυριᾶν ἐπὶ τῷ πλούτῳ ἀλλ’ἀδόξως ζῆν.

¹ οὐδὲν καλὸν: “niente di bello”, c. ogg. di φέρεις         ² κρεῖττoν … ἢ “meglio … che”