Ταὼς
γεράνου κατεγέλα
καὶ
ἐκωμῴδει τὴν χροιὰν αὐτοῦ
καὶ
ἔλεγεν·
«Ἐγὼ
μὲν χρυσοῦν καὶ πορφυροῦν ἔχω τὸ ἱμάτιον,
σὺ
δὲ οὐδὲν καλὸν1 φέρεις ἐν πτεροῖς».
Ὁ
δέ·
«Ἀλλ’ἐγώ»
ἔλεγε
«ἐγγὺς τῶν ἄστρων φωνῶ,
καὶ εἰς τὸν ὑψηλὸν οὐρανὸν πέτομαι·
σὺ δέ, ὡς ἀλέκτωρ, κάτω μετ’ἀλεκτρυαινῶν βαίνεις».
Ὁ
μῦθος δηλοῖ
ὅτι κρεῖττόν2 ἐστι
ἀξιοῦσθαι λόγου ἐν πενιχρῷ ἱματίῳ
ἢ γαυριᾶν ἐπὶ τῷ πλούτῳ
ἀλλ’ἀδόξως ζῆν.
1 οὐδὲν καλὸν: “niente
di bello”, c. ogg. di φέρεις 2 κρεῖττoν … ἢ “meglio … che”
Nessun commento:
Posta un commento