Un discepolo insistente [AO] (struttura)

Ἀντισθένης ὁ φιλόσοφος τοὺς μὲν νεανίας προὔτρεπεν ἐπὶ φιλοσοφίαν,

οἱ δὲ νεανίαι οὐ προσεῖχον αὐτῷ·

τέλος¹ δ’οὖν ἠγανάκτει

οὐδ’ἔτι νεανίας προσδέχεσθαι ἠβούλετο.

Καὶ Διογένην οὖν ἤλαυνεν ἀπὸ τῆς αὑτοῦ συνουσίας.

Ἀλλὰ δ’ἦν καρτερικὸς ὁ Διογένης

οὐδ’ἀπήρχετο,

καὶ ἤδη

καὶ τῇ βακτηρίᾳ καθικνεῖσθαι

ὁ Ἀντισθένης αὐτοῦ ἠπείλει·

καί ποτε καὶ ἔπαιε κατὰ τῆς κεφαλῆς.

Ὁ δὲ οὐκ ἀπηλλάττετο,

ἀλλ’ἔτι μᾶλλον² εἵπετο φιλοπόνως,

καὶ ἔλεγε·

«Σὺ μὲν παῖε,

εἰ βούλῃ,

ἐγὼ δὲ προτείνω τὴν κεφαλήν·

καὶ οὐκ ἂν οὕτως ἐξευρίσκοις βακτηρίαν σκληράν,

ὥστε³ με ἀπελαύνειν τῶν διατριβῶν τῶν σῶν».

¹ τέλος: si tratta di un accusativo di relazione che qui ha valore di avverbio; cercane nel dizionario il significato     ² μᾶλλον: “più / di più”      ³ ὥστε: congiunzione consecutiva, il cui verbo è ἀπελαύνειν; qui è meglio renderla in forma implicita