Olim superbus equus apud (= presso, + acc.) rivum aquam
bibebat, sed magnus aper aquam foedabat. Equus asperis contumeliis aprum
obiurgavit, sed fera rivum turbare non desiit et iram eius contempsit. Tum
equus agros reliquit et ad villam celeriter ruit ubi (= dove) virorum tutelam
contra aprum petivit. Villae dominus libenter adnuit et statim in equi dorsum
insiluit et in aprum contendit. Deinde cultro aprum necavit et equo dixit: «Gratias
tibi ago (= Ti ringrazio): nam magnam praedam cepi». Respondit equus: «Descende
nunc! Aprum tene et libera me! (= liberami!)». Sed vir: «Commodus et opportunus
viris es, eque: nam viros portas, et sarcinas et arma cum faretris et sagittis
sustines. Posthac (avv.) servus meus eris!» et statim equo frenos imposuit.
Deinde vir equum in villam direxit incolisque monstravit. Universi viri
inceptum (= iniziativa, acc.) vehementer laudaverunt et maestus equus cogitavit:
«Stultus fui: vindictam quaerebam, sed dominum inveni!».
Nessun commento:
Posta un commento