La vecchia e il medico (struttura)

Γυνὴ πρεσβῦτις,

τοὺς ὀφθαλμοὺς νοσοῦσα,

ἰατρὸν ἐπὶ μισθῷ παρεκάλεσεν.

Ὁ δὲ

εἰσιών,

ὁπότε αὐτὴν ἔχριε,

διετέλει

καθ’ἡκάστην ἡμέραν τῶν σκευῶν ὑφαιρούμενος

ἐκείνης συμμυούσης.

Ἐπεὶ δὲ κἀκείνην ἐθεράπευσεν

πάντα ἐκφορήσας,

ἀπῄτει τὸν ὡμολογημένον μισθόν.

Μὴ βουλομένης δ’αὐτῆς

ἀποδιδόναι,

ἤγαγεν αὐτὴν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας.

Ἡ δ’ἔλεγε

τὸν μὲν μισθὸν ὑποσχέσθαι,

ἐὰν θεραπεύσῃ αὐτῆς τὰς ὁράσεις,

νῦν δὲ χεῖρον ἔχειν ἀπὸ τῆς ἰάσεως ἢ πρότερον.

«Τότε μὲν γὰρ ἔβλεπον»

ἔφη

«πάντα τὰ ἐπὶ τῆς οἰκίας μου σκεύη,

νῦν δὲ οὐδὲν ἰδεῖν δύναμαι».

Οὕτως οἱ πονηροὶ τῶν ἀνθρώπων διὰ πλεονεξίαν λανθάνουσι

καθ’ἑαυτῶν τὸν ἔλεγχον ἐπισπώμενοι.