Simonides, clarus poeta, cenabat aliquando apud Scopam,
celebrem virum, paulo ante in acri pugilum certamine victor. Inter epulas
poeta, summo cum gaudio convivarum, praeclarum carmen in laudem (= in onore)
victoris recitavit sed, poetarum more, multa quoque cecinit in Castoris et
Pollucis laudem (= in onore). Carmen non placuit Scopae et vir poetae dixit: «Dimidium
mercedis operae tuae donabo, reliquum pete ab heroibus tuis (= ai tuoi eroi)
quos (= che, acc.) aeque ac me (= al pari di me) laudavisti». Paulo post servus
nuntiavit: «Duo (= Due, nom. m.) adulescentes Simonidem evocant». Obtemperavit
poeta nuntio, sed ante ianuam neminem (= nessuno, acc. sing.) vidit. Retro vertit
oculos et aedes in ruina conspexit: nam conclave, ubi Scopas cum amicis erat,
repente concidit. Scopas cum convivis e vita excessit; mire (avv.) autem salvus
fuit clarus poeta.
Nessun commento:
Posta un commento