Apollo e Marsia [AO]

Μαρσύας ὁ Ὀλυμπου υἱὸς αὐλόν ποτε ηὕρισκε, ὃν¹ ἔρριψεν Ἀθηνᾶ, ὅτι τὴν θέαν αὐτῆς ἄμορφον ἐποίει. Ὁ δὲ Μαρσύας, δεινὸς αὐλητὴς γιγνόμενος, διὰ τὴν ἑαυτοῦ ἐμπειρίαν μεγαλοφρονεῖ καὶ τολμᾷ ἅμιλλαν Ἀπόλλωνι τιθέναι περὶ μουσικῆς. Πρῶτον μὲν οὖν συντίθενται τὴν νικητὴν διατιθέναι τὸν ἕτερον ὡς βούλεται, ὕστερον δὲ ἄρχονται τῆς ἁμίλλης. Ὁ μὲν Ἀπόλλων πρῶτος τὴν κιθάραν στρέφει καὶ ἀγωνίζεται, καὶ ταὐτὸ ποιεῖν κελεύει τὸν Μαρσύαν. Ἐπεὶ δὲ περιγίγνεται ὁ θεός, τὸν Μαρσύαν κρεμάννυσι ἐκ δένδρου καὶ τὸ δέρμα αὐτοῦ ἐκτέμνων αὐτὸν οὕτως διαφθείρει.

¹ ὃν: è un pron. relativo acc. masch. sing. e si riferisce ad αὐλόν