Καλλιόπης
καὶ Οἰάγρου ἦν υἱὸς Ὀρφεὺς ὁ ποιητὴς καὶ ἀοιδός, ὃς1 τῇ ᾠδῇ λίθους
τε καὶ δένδρα ἐκίνει. Ἐπεὶ δὲ ἡ Εὐρυδίκης ἡ γυνὴ ἀυτοῦ ὑφ’ἑρπετοῦ δάκνεται καὶ
ἀποθνῄσκει, ὁ ποιητὴς εἰς Ἅιδου κατέρχεται καὶ Ἅιδην αὐτὸν ἔπειθεν τὴν
Εὐρυδίκην ἀναπέμπειν. Ὁ δὲ ὑπισχνεῖτο ἀναπέμψειν2, ἐφ’ᾧ3
ἐν τῇ ἀνόδῳ μὴ ἐπιστρέφηται ὁ Ὀρφεὺς πρὶν4 ἐπὶ τὴν γῆν παραγενέσθαι.
Ὁ δὲ ἀπειθεῖ τῷ Ἅιδῃ· ἐπιστρέφεται γὰρ καὶ τὴν κόρην θεᾶται, ἡ δὲ κόρη πάλιν
ὑποστρέφει καὶ εἰς τὰς ψυχὰς τοῦ Ἅιδου ἀνέρχεται.
1 ὃς: è un pron.
relativo nom. masch. sing. e si riferisce a Ὀρφεὺς 2 ἀναπέμψειν: infinito futuro di ἀναπέμπω; traduci: “che l'avrebbe rimandata su / che
l'avrebbe fatta tornare tra i vivi” 3
ἐφ’ᾧ: “a condizione che”; questa
congiunzione regge il modo congiuntivo
4 πρὶν … παραγενέσθαι:
“prima di essere arrivato”
Nessun commento:
Posta un commento