lunedì 2 luglio 2018

Orfeo ed Euridice [AO]

Καλλιόπης καὶ Οἰάγρου ἦν υἱὸς Ὀρφεὺς ὁ ποιητὴς καὶ ἀοιδός, ὃς1 τῇ ᾠδῇ λίθους τε καὶ δένδρα ἐκίνει. Ἐπεὶ δὲ ἡ Εὐρυδίκης ἡ γυνὴ ἀυτοῦ ὑφ’ἑρπετοῦ δάκνεται καὶ ἀποθνῄσκει, ὁ ποιητὴς εἰς Ἅιδου κατέρχεται καὶ Ἅιδην αὐτὸν ἔπειθεν τὴν Εὐρυδίκην ἀναπέμπειν. Ὁ δὲ ὑπισχνεῖτο ἀναπέμψειν2, ἐφ’ᾧ3 ἐν τῇ ἀνόδῳ μὴ ἐπιστρέφηται ὁ Ὀρφεὺς πρὶν4 ἐπὶ τὴν γῆν παραγενέσθαι. Ὁ δὲ ἀπειθεῖ τῷ Ἅιδῃ· ἐπιστρέφεται γὰρ καὶ τὴν κόρην θεᾶται, ἡ δὲ κόρη πάλιν ὑποστρέφει καὶ εἰς τὰς ψυχὰς τοῦ Ἅιδου ἀνέρχεται.
1 ὃς: è un pron. relativo nom. masch. sing. e si riferisce a Ὀρφεὺς                 2 ἀναπέμψειν: infinito futuro di ἀναπέμπω; traduci: “che l'avrebbe rimandata su  /  che l'avrebbe fatta tornare tra i vivi”    3 ἐφ’ᾧ: “a condizione che”; questa congiunzione regge il modo congiuntivo      4 πρὶν … παραγενέσθαι: “prima di essere arrivato”    

Nessun commento:

Posta un commento