Καλλιόπης
καὶ Οἰάγρου ἦν υἱὸς Ὀρφεὺς ὁ ποιητὴς καὶ ἀοιδός,
ὃς1 τῇ ᾠδῇ λίθους τε καὶ δένδρα ἐκίνει.
Ἐπεὶ δὲ ἡ Εὐρυδίκης ἡ γυνὴ ἀυτοῦ ὑφ’ἑρπετοῦ δάκνεται
καὶ ἀποθνῄσκει,
ὁ
ποιητὴς εἰς Ἅιδου κατέρχεται
καὶ
Ἅιδην αὐτὸν ἔπειθεν
τὴν Εὐρυδίκην ἀναπέμπειν.
Ὁ
δὲ ὑπισχνεῖτο
ἀναπέμψειν2,
ἐφ’ᾧ3 ἐν τῇ ἀνόδῳ μὴ ἐπιστρέφηται ὁ Ὀρφεὺς
πρὶν4 ἐπὶ τὴν γῆν παραγενέσθαι.
Ὁ
δὲ ἀπειθεῖ τῷ Ἅιδῃ·
ἐπιστρέφεται
γὰρ
καὶ
τὴν κόρην θεᾶται,
ἡ
δὲ κόρη πάλιν ὑποστρέφει
καὶ
εἰς τὰς ψυχὰς τοῦ Ἅιδου ἀνέρχεται.
1 ὃς: è un pron.
relativo nom. masch. sing. e si riferisce a Ὀρφεὺς 2 ἀναπέμψειν: infinito futuro di ἀναπέμπω; traduci: “che l'avrebbe rimandata su / che
l'avrebbe fatta tornare tra i vivi” 3
ἐφ’ᾧ: “a condizione che”; questa
congiunzione regge il modo congiuntivo
4 πρὶν … παραγενέσθαι:
“prima di essere arrivato”
Nessun commento:
Posta un commento