lunedì 2 luglio 2018

Orfeo ed Euridice [AO] (struttura)


Καλλιόπης καὶ Οἰάγρου ἦν υἱὸς Ὀρφεὺς ὁ ποιητὴς καὶ ἀοιδός,
ὃς1 τῇ ᾠδῇ λίθους τε καὶ δένδρα ἐκίνει.

Ἐπεὶ δὲ ἡ Εὐρυδίκης ἡ γυνὴ ἀυτοῦ ὑφ’ἑρπετοῦ δάκνεται
καὶ ἀποθνῄσκει,
ὁ ποιητὴς εἰς Ἅιδου κατέρχεται
καὶ Ἅιδην αὐτὸν ἔπειθεν
τὴν Εὐρυδίκην ἀναπέμπειν.

Ὁ δὲ ὑπισχνεῖτο
ἀναπέμψειν2,
ἐφ’ᾧ3 ἐν τῇ ἀνόδῳ μὴ ἐπιστρέφηται ὁ Ὀρφεὺς
πρὶν4 ἐπὶ τὴν γῆν παραγενέσθαι.

Ὁ δὲ ἀπειθεῖ τῷ Ἅιδῃ·

ἐπιστρέφεται γὰρ
καὶ τὴν κόρην θεᾶται,
ἡ δὲ κόρη πάλιν ὑποστρέφει
καὶ εἰς τὰς ψυχὰς τοῦ Ἅιδου ἀνέρχεται.

1 ὃς: è un pron. relativo nom. masch. sing. e si riferisce a Ὀρφεὺς                 2 ἀναπέμψειν: infinito futuro di ἀναπέμπω; traduci: “che l'avrebbe rimandata su  /  che l'avrebbe fatta tornare tra i vivi”     3 ἐφ’ᾧ: “a condizione che”; questa congiunzione regge il modo congiuntivo      4 πρὶν … παραγενέσθαι: “prima di essere arrivato”    


Nessun commento:

Posta un commento