L’ubriacone impenitente [AO] (struttura)

Ἄνθρωπος ἦν ἀεὶ μέθυσος·

ἡ γυνή,

ἐπεὶ

αὐτὸν τῆς μέθης ἀπαλλάττειν

ἔθελε,

νύκτωρ ποτὲ ἐπ’ὤμων αἴρει μέθυσον καὶ νεκροῦ δίκην ἀναίσθητον

καὶ ἐπὶ τὸ πολυάνδριον ἀποφέρει·

αὐτόθι δὲ κατατίθησι

καὶ ἀπέρχεται.

Ἡνίκα δ’

αὐτὸν ἤδη ἀνανήφειν

στοχάζεται,

προσέρχεται

καὶ τὴν θύραν κόπτει τοῦ πολυανδρίου.

Ὁ δ’ἄνθρωπος λέγει·

«Τίς¹ τὴν θύραν κόπτει;».

Καὶ ἡ γυνή·

«Ἐγὼ τοῖς νεκροῖς τὰ σιτία κομίζω».

Καὶ ὁ ἕτερος·

«Μή μοι

ἐσθίειν

φέρε,

ἀλλὰ πίνειν·

λυπεῖς γάρ με

τῷ μνημονεύειν τοῦ βρωτοῦ,

ἀλλὰ μὴ τοῦ ποτοῦ».

Ἡ δὲ στερνοτυπεῖται

καὶ λέγει·

«Οἴμοι τῆς δυστήνου·

οὐδὲν² γάρ με ὠνίνατο ἡ σοφία·

οὐ μόνον γὰρ οὐκ ἐπαιδεύου,

ἀλλὰ καὶ ἤδη σοι ἕξις³ ἡ μέθη ἐστί».

¹ τίς: “chi?”; è un pron. interrogativo nom. sing.       ² οὐδὲν: “a nulla / per nulla”      ³ ἕξις: “una seconda natura  /  un’abitudine radicata”