Morte e apoteosi di Eracle (da Apollodoro) [struttura]

Δηιάνειρα

πυνθανομένη

Ἡρακλέα ἐρᾶν τὴν Ἰόλην,

πέμπει αὐτῷ τὴν ἐσθῆτα

χρισθεῖσαν τῷ Νέσσου αἵματι,

ἐλπίζουσα

τὸν τοῦ ἀνδρὸς ἔρωτα ἀναφέρειν εἰς ἑαυτήν.

Τὸν δὲ χιτῶνα ἐνδὺς δὲ

Ἡρακλῆς τοῖς θεοῖς ἔθυεν.

Θερμαινομένου τοῦ χιτῶνος,

ὡς δὲ ὁ τῆς ὕδρας ἰὸς τὸν χρῶτα ἔσηπε,

Ἡρακλῆς τὸν δὲ χιτῶνα ἀπέσπα

καὶ σὺν τούτῳ συναπεσπῶντο δὲ καὶ αἱ σάρκες αὐτοῦ.

Δηιάνειρα δὲ

αἰσθανομένη τοῦτο

ἑαυτὴν ἀναρτᾷ.

Ἡρακλῆς

δεινῶς πάσχων

παραγίγνεται εἰς Οἴτην ὄρος,

ὃ δέ ἐστι ἐν τῇ Τραχινίων γῇ,

καὶ

διότι τῷ πάθει διεφθείρετο,

πυρὰν ποιεῖ

ἵνα τὸ αὑτοῦ σῶμα ὑφάπτηται.

Καιομένης δὲ τῆς πυρᾶς,

ὡς λέγεται,

νέφος

αἰρόμενον μετὰ βροντῆς

αὐτὸν εἰς οὐρανὸν ἀνέπεμπε·

ἐκεῖθεν δὲ ἐτύγχανε ἀθανασίας

καὶ Ἥβην τὴν Ἥρας θυγατέρα ἐγάμει.