Cum
praetor apud tribunal suum capitali crimine mulierem damnavisset, triumviro in
carcere tradidit ut eam necaret. Cum illam recepisset is, qui custodiae
praeerat, misericordia motus, non protinus strangulavit: aditum quoque ad eam
filiae, sed diligenter excussae, ne cibum gereret, dedit existimans illam
inedia consumptum iri. Cum autem plures iam dies intercederent, secum ipse
quaerens quidnam esset quo tam diu sustentaretur, curiosius observata filia
animadvertit illam, exserto ubere, famem matris lactis sui subsidio lenire.
Quae tam admirabilis spectaculi novitas ab ipso ad triumvirum, a triumviro ad
praetorem, a praetore ad consilium iudicum exposita est et remissionem poenae
mulieri impetravit. Quo non penetrat aut quid non
excogitat pietas? Quid enim tam inusitatum, quid tam inauditum est quam mater
uberibus filiae alita?
Nessun commento:
Posta un commento