Cum praetor apud
tribunal suum capitali crimine mulierem damnavisset,
triumviro
in carcere tradidit
ut eam necaret.
Cum illam recepisset
is,
qui custodiae praeerat,
misericordia motus,
non
protinus strangulavit:
aditum
quoque ad eam filiae,
sed diligenter
excussae,
ne cibum gereret,
dedit
existimans
illam inedia consumptum
iri.
Cum autem plures iam
dies intercederent,
secum ipse quaerens
quidnam esset
quo tam diu
sustentaretur,
curiosius observata
filia
animadvertit
illam,
exserto ubere,
famem matris lactis sui
subsidio lenire.
Quae tam
admirabilis spectaculi novitas ab ipso ad triumvirum, a triumviro ad praetorem,
a praetore ad consilium iudicum exposita est
et
remissionem poenae mulieri impetravit.
Quo non penetrat
aut quid non excogitat pietas?
Quid enim tam inusitatum,
quid tam inauditum est
quam
mater
uberibus
filiae alita?
Nessun commento:
Posta un commento