Ποιμὴν
ἐπὶ τῷ ὄνῳ φορτίζων αἴγα καὶ πρόβατον καὶ δέλφακα, ἤλαυνεν εἰς ἀγοράν. Ἐπεὶ δὲ ὁ
μὲν δέλφαξ παρ’ὅλην τὴν ὁδὸν ἔκραζε, τὰ δὲ λοιπὰ ζῷα μεθ’ἡσυχίας διεφέροντο, ἀλώπηξ
ἀκούουσα καὶ θαυμάζουσα ἐπυνθάνετο παρὰ τοῦ δυστήνου τὴν αἰτίαν τῶν γόων. Ὁ δὲ ὑποτυγχάνων
ἔλεγε· «Ἀλλ’οὐ μάτην ὀδύρομαι· τὸ μὲν πρόβατον γὰρ ἔριά τε καὶ ἄρνας τῷ δεσπότῃ
πορίζει, ὁμοίως δὲ καὶ ἡ αἲξ τοὺς τυροὺς καὶ τοὺς ἐρίφους· ἐγὼ δέ, ἔχων οὐδὲν ἄλλο
ἢ τὴν σάρκα, μέλλω ἀποθνῄσκειν». Οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων ἡ τύχη ἐστί· οἱ ἀποκλαίοντες,
τὰς μελλούσας προορώμενοι συμφοράς, οὐ μεμπτέοι εἰσίν.
Nessun commento:
Posta un commento